TUSDGResearchNetwork

เมื่อกล่าวถึง ‘นักวิทยาศาสตร์’ เราคงมีภาพจำถึงบุคคลที่ทำงานอยู่ในห้องแล็บ สวมชุดสีขาว ขะมักเขม้นอยู่กับการทดลอง หรืองานวิจัยที่ตัวเองกำลังค้นคว้า แต่นักวิทยาศาสตร์ที่เรากำลังได้คุย เธอกับมีเรื่องราวและประสบการณ์ที่แตกต่างออกไป เธอเรียนจบปริญญาตรีสาขาวิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อม คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ก่อนกระโดดข้ามศาสตร์ไปเรียนสาขาการวางแผนภาคและเมือง คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ในระดับปริญญาโทและปริญญาเอก เธอเป็นหนึ่งในกลุ่มนักวิจัยที่ทำงานวิจัยแบบข้ามศาสตร์ เรื่องราวและประสบการณ์ของเธอนั้น ทำให้เห็นการบูรณาการทำงานวิจัยร่วมกับผู้คน และชุมชนในเขตเมืองเก่าถึง 24 เมือง  เรื่องราวต่อจากนี้เป็นประสบการณ์การทำงานวิจัยของ ผศ. ดร.วิลาวัณย์ ภมรสุวรรณ หัวหน้าสาขาวิชาวิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อม คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ หนึ่งในนักวิจัยที่ทำงานร่วมกับชุมชนมาอย่างยาวนาน และได้ตกตะกอนบทเรียนอย่างหนึ่งว่า“หากต้องทำงานวิจัยกับชุมชน อย่าลงพื้นที่ทำกิจกรรมในวันหวยออก!” วีรกรรมในห้องแล็บสู่การค้นพบตัวเองบนโลกกว้าง “เราไม่ชอบทำงานกับสารเคมี สร้างวีรกรรมไว้เยอะ ทำห้องแล็บไฟไหม้ ผสมสารเคมีระเบิด รู้สึกว่าการทำงานในแล็บไม่ใช่ตัวเรา” ผศ.ดร.วิลาวัณย์ กล่าวว่าโดยพื้นฐานเธอเป็นคนไม่ระมัดระวัง จึงรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะทำงานกับสารเคมี และเมื่อย้อนเวลากลับไป 30 ปีก่อน ช่วงนั้นเทคโนโลยีดาวเทียมกำลังเป็นเรื่องใหม่ ทำให้เธอหลงใหลไปกับการเปิดดูแผนที่ เธอกล่าวว่าแผนที่เป็นเครื่องมือที่ทำให้เห็นภาพ เป็นศาสตร์ที่สามารถบอกเล่าให้ผู้คนเข้าใจได้ง่ายกว่า ผศ.ดร.วิลาวัณย์ในวันที่เรียนจบปริญญาตรีสาขาวิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อม ตัดสินใจเป็นนักศึกษาวิทยาศาสตร์คนแรก ที่มาเรียนต่อด้านการวางแผนภาคและเมือง “เราเป็นคนชอบเดินทางและมองสิ่งที่อยู่ภายนอก” ศาสตร์ของสถาปัตยกรรม สอนให้เธอมองสิ่งต่างๆ ในหลายมุมมอง ผสมรวมกับการเรียนวิทยาศาสตร์ทำให้ทุกสิ่งที่เธอมองนั้น ต้องมีเหตุผลรองรับความเป็นไปได้