Policy

สถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิด – 19 เป็นวิกฤตระดับโลกที่ส่งผลกระทบรุนแรงอย่างที่ไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน ในช่วงที่เริ่มมีการแพร่ระบาดนักวิชาการและผู้ปฏิบัติงานหลากหลายฟากฝ่าย ได้พยายามออกมาตรการและนโยบายในการจัดการกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น อาทิ ไต้หวัน ภาครัฐและเอกชน ได้มีการทำงานร่วมกันในการรับมือกับโควิด-19 ขณะที่ เกาหลีใต้ ได้สร้างแอปพลิเคชันขึ้นเพื่อติดตามผู้ติดเชื้อ แต่อีกด้านหนึ่งของประเทศกำลังพัฒนาในหลายประเทศ กลับยังขาดความชัดเจนในการรับมือกับปัญหาดังกล่าว อันเนื่องมาจากยังพบปัญหาของระบบการรักษาพยาบาลที่ไม่เท่าเทียม และขาดโครงสร้างพื้นฐานทางเทคโนโลยีที่สำคัญ เพื่อตอบคำถามว่าประเทศอื่น ๆ มีการจัดการกับการแพร่ระบาดอย่างไร นำมาสู่การค้นคว้าของงานวิจัยเรื่อง “Community Health Workers as Street-level Quasi-Bureaucrats in the COVID-19 Pandemic: The Cases of Kenya and Thailand” โดย รศ. ดร.ธัชเฉลิม สุทธิพงษ์ประชา วิทยาลัยสหวิทยาการ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และ ผศ. ดร.อรอร ภู่เจริญ สถาบันพัฒนานโยบาย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ที่ได้เลือกสาธารณรัฐเคนยาและประเทศไทยขึ้นมาเป็นกรณีศึกษา สถานการณ์โควิด-19 ของสาธารณรัฐเคนยาและประเทศไทย ในปี 2563 ช่วงเดือนเมษายนถึงกันยายน

องค์การอนามัยโลก (World Health Organization – WHO) ระบุว่า ภาวะน้ำหนักเกินและโรคอ้วนในวัยรุ่น หรือ ช่วงเด็กอายุระหว่าง 5 – 19 ปี จากปี 2518 มีเพียง 4% แต่ปี 2559 กลับเพิ่มขึ้นเป็น 18% แนวโน้มภาวะน้ำหนักเกินและโรคอ้วนที่เพิ่มขึ้น นับเป็นลางร้าย เพราะโรคอ้วนในวัยรุ่นนั้น จะส่งผลเสียต่อสุขภาพร่างกายและจิตใจเกี่ยวเนื่องไปจนถึงวัยผู้ใหญ่ ทั้งนี้ ในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา ประเทศกำลังพัฒนาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อย่าง “สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว” หรือ (สปป.ลาว) มีจำนวนประชากรในเขตเมืองเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการกินและกิจกรรมทางกาย ซึ่งส่งผลให้เกิดโรคอ้วนเพิ่มขึ้นและภาวะโภชนาการต่ำ (undernutrition) ทั้งในผู้ใหญ่และเด็ก ทำให้ปัญหาทุพโภชนาการของวัยรุ่นในเขตเมืองของลาวกลายเป็นปัญหาที่สำคัญด้านสาธารณสุข จึงเป็นที่มาของการศึกษาวิจัยเรื่อง “Overweight and Obesity Coexist with Thinness among Lao’s Urban Area Adolescents” โดย ผศ.พ.ต.ต.หญิง ดร.คัติยา อีวาโนวิช  สอนมะนี

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน สังคมให้ความสำคัญกับ ‘พื้นที่สีเขียว’ (green space) และการอนุรักษ์ธรรมชาติมาอย่างยาวนาน เพราะการออกแบบเมืองให้มีพื้นที่สีเขียวนั้น มีส่วนช่วยในการสร้างประโยชน์แก่ประชากรเมือง ให้มีคุณภาพชีวิตที่ดีทั้งสุขภาวะทางด้านร่างกายและจิตใจ เช่นเดียวกับประโยชน์ทางด้านสิ่งแวดล้อม ที่มีส่วนช่วยในการจัดการปริมาณน้ำเมื่อเกิดน้ำท่วม เนื่องจากหลายเมืองใหญ่ ๆ มักต้องประสบปัญหากับพื้นที่เมืองมีน้ำไหลนอง (run off) ทั้งนี้ การสร้างพื้นที่สีเขียว ไม่เพียงช่วยลดปัญหาการจัดการน้ำท่วมเพียงเท่านั้น แต่รวมถึงช่วยลดปรากฏการณ์เกาะความร้อนของเมือง (urban heat island) เป็นเกราะช่วยลดมลภาวะทางเสียง และสร้างคุณภาพอากาศที่ดีอีกด้วย จากที่กล่าวมาข้างต้น จึงเป็นที่มาของการศึกษาวิจัยเรื่อง “Bridging the Form and Function Gap in Urban Green Space Design through Environmental Systems Modeling” โดย Kim Neil Irvine คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการผังเมือง มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และคณะ  งานวิจัยฉบับนี้ ได้ศึกษาการออกแบบเมือง ตามหลักของ Water Sensitive Urban